* Met Slow Train To Nowhere leverde het Utrechtse Polgate in 2003 een briljante cd af. Een cd die in het hokje Americana werd geduwd en opviel door prachtliedjes die bijna overliepen van emotie. Een cd met internationale allure die geen seconde onder deed voor welke Amerikaanse productie dan ook. Ook Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire is weer een geweldige cd, muziek van wereldklasse. De nieuwe Polgate valt weer op door songs boordevol melancholie die door merg en been gaan. Vergeleken met de vorige cd's is er op Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire wat meer ruimte voor experiment en voor muzikale uitstapjes. Verder is er hoorbaar meer aandacht besteed aan de productie (Hallo Venray's Henk Koorn zat achter de knoppen). Het levert een spannende cd op vol prachtmuziek. Muziek vol traditie en emotie, maar ook muziek die de vernieuwing niet schuwt en een geheel eigen invulling geeft aan het begrip Americana. Misschien moeten we het weer eens over Hollanditus gaan hebben. Harry Hoving, Plato nieuwsbrief feb.05
*Mooi, mooi, mooi ! Mooie titel, om lekker lang en diep over na te denken, dit ` Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire’, alweer het derde album van Polgate, de band rond de Utrechtse singer-songwriter Erny Green. Opnieuw een verzameling songs die dicht tegen de americana aanliggen, met een Amerikaanse toonzetting, veel door elkaar gemixte, terughoudende gitaren, zachte orgeltjes op de achtergrond en het licht gruizige, van een kleine snik voorziene stemgeluid van Green zelf. En het kan aan de productie van Henk Koorn (Hallo Venray) liggen, maar dit zou wel eens de meest verzorgde, fraaiste plaat van de drie van Polgate kunnen zijn. Eigenlijk zijn de songs zonder uitzondering prachtig, precies goed geproduceerd en gearrangeerd en op smaak gebracht. Geen minpuntje kunnen ontdekken. Is Polgate al geboekt voor Lost Highways of Take Root? Dietmar terpstra, Planet, feb.05
* ”Eigenlijk zou je over elk nummer wel een verhaal kunnen schrijven maar wat is er nou leuker dan deze muziek zelf te ontdekken? Licht uit, spot aan … hoofdtelefoon op … ogen dicht en pas weer open doen als de CD is afgelopen.
Polgate verdiend in ieder geval meer aandacht en onder het mom van een beter muzikaal milieu begint bij jezelf krijgen de CD’s van Polgate vanaf nu een een speciaal plekje in mijn muziekkamer zodat ze geen kans krijgen om onder een grote laag stof te verdwijnen. Een plekje tussen de albums van Neil Young en Sixteen Horsepower lijkt mij een goed idee.
Alleen nu nog het 1ste album aanschaffen en Polgate een keer live aan het werk zien.” MusicFreak musicfreak.web-log.nl/log/2482580
* Samen met producer Henk Koorn is Polgate er in geslaagd een plaat af te leveren die internationale allure heeft. Tien prachtige rootsy liedjes met hier en daar een vleugje country en rock. Polgate lijkt alleen maar beter te worden met een album waarop alleen maar sterke nummers staan. Gabrielle van Karsbergen Fret no. 4 , mei 2005.
*Pure songwriterpop en melancholische americana zijn de twee trefwoorden die ik neergeschreven heb na een eerste beluistering. Drie beluisteringen verder ben ik volledig verkocht. Deze lichtjes briljante cd zit boordevol knappe melancholische songwriterpop. Deze heren presenteren ons hier een cd’tje vol verfijnde en melodieuze muziek. Verwacht je niet aan uitbundige rockers maar veeleer aan fraaie sfeervolle luistermuziek. De hoogtepunten stapelen zich op. U gaat nu als de gesmeerde bliksem achter deze Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire aan en ik probeer hun twee voorgaande cd’s Home On A Horse en Slow Train To Nowhere te pakken te krijgen. Beloofd? (BV) Rootstown (Belgie), Mei 2005
*Utrechter Erny Green zingt niet in het Nederlands en dus zal hij nooit de faam genieten van Bløf, Borsato of Boeijen. En hij heeft geen tieten, dus een Anouk- of DeLange-achtige glamourbelangstelling zit er niet in. Maar ondertussen heeft diezelfde Green zich in ruim tien jaar tijd als professioneel muzikant wel ontpooit als een singer-songwriter die zich kwalitatief met veel concurrentie van overzee kan meten. En hij levert het bewijs al gelijk in met het eerste nummer van ’Scarfish Love on Wings of Mojo Wire’, het nieuwe album van zijn groep Polgate. Als een singer-songwriter zich extreem kwetsbaar opstelt, dan snijdt het meedogenloos door de ziel, of het levert bij de luisteraar een kromme tenengevoel op. In Greens geval is het het eerste. ‘Silverlake ‘91’, zoals het liedje heet, had van Eric Taylor kunnen zijn, zo mooi. En het daaropvolgende ‘Diner in my Cave’ is met een Wilco-achtige spanningsopbouw al even overtuigend. Met het aan Steve Earle herinnerende ‘Dreamrose’ en het in The Band sferen verkerende ‘Homebound Tree’ wordt ook weer heel erg raak geschoten. Met Hallo Venray’s Henk Koorn op de producers stoel levert Green/Polgate hier z’n beste album tot dusverre af. Peter Bruyn Utrechts Nieuwsblad (7-2-2005)
*Waarom is dit album niet over de hele wereld verkrijgbaar, schreef iemand op de PlatoMania site na onze recensie van de eerste cd van Polgate. Dezelfde verzuchting kunnen we verwachten bij alweer de derde plaat van Polgate, de alsmaar beter wordende rootsy band uit Utrecht rond singer/songwriter Erny Green. Green en Polgate leveren op Scarfish Love wederom een tiental liedjes af die door merg en been gaan. Ditmaal ontfermde Henk Koorn (Hallo Venray) zich over de productie van wellicht de best klinkende cd van het viertal. De eerste drie nummers van de plaat trekken je meteen over de streep, waarna lichtjes geëxperimenteerd wordt om je ten slotte met de knaller ‘Turn Me On’ weer bij de kladden te grijpen. Wat kan melancholie toch mooi klinken. Ronald Besemer Platomania feb.05
*Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire zoekt het avontuur en het experiment en doorgaans pakt dat wonderwel uit. Een groot aantal nummers op de plaat kent een knappe spanningsopbouw. Waardoor het steeds weer een verrassing is welke koers een liedje zal kiezen. Openingsnummer Silverlake '91 begint bijvoorbeeld met een klaaglijk-gevoelig zingende Green met op de achtergrond een aarzelend gitaarmotiefje en bas. Een voor een melden zich drums, akoestische gitaar, piano en orgel. Het geluid zwelt aan terwijl ieder instrument zijn eigen plekje blijft behouden. Het erop volgende Diner In My Cave is een moment van glorie van gitarist Ruben Poncia. Zijn melodieuze elektrische gitaar draagt het liedje. Juist op het moment dat het diner stilletjes ten einde lijkt te lopen, draait hij de (buizen)versterker flink open en verzorgt een overvloedig grand dessert. Een solo die we toe kunnen voegen aan de vaderlandse muzikale canon! En zo is er over vrijwel ieder nummer op de cd iets te vertellen. Over de plenzende banjo en opera-aria in ‘ The flower & the bee’ bijvoorbeeld. Of het voorzichtige reggaeritme van Homebound Tree. Om maar niet te spreken van de spaarzaam geïnstrumenteerde Nick Lowe-achtige afsluiter Untill She Is Gone. Peer Bataille, altcountry.nl feb. 05
*Mooie CD van Polgate. Ik had nog nooit iets van deze band beluisterd en was na het eerste nummer gelijk verkocht. Sterke liedjes in een melancholisch sausje met veel gevoel gezongen en gespeeld. Nu ook heel benieuwd naar de eerste twee CD’s van deze Utrechtse roots band. Erny Green is het schrijverstalent van Polgate, voeg daarbij zijn prachtige intense stem en zijn drie kompanen doen de rest. Kortom singersongwriting en alt.country van de bovenste plank en net als the Yearlings uit Utrecht. Zo’n beetje het Austin van de lage landen. CD van de maand (Hans Hoogeveen-Trouble Tree Radio)

*Het album Scarfish Love on Wings of Mojo Wire van Polgate laat een sterke indruk achter. De derde langspeler van Polgate is wat je noemt een liedjesplaat, zonder dat je een verdeling kan maken in de verschillende categorieën van de popencyclopedie, zoals country, blues en pop. Polgate zoekt het melancholische midden tussen de semi-akoestische folkrock van Neil Young en de Dylan van de jaren zeventig. Dit is een cd met liedjes die groeien, zoals ook Erny Green en Polgate laten horen dat ze zeker niet stil zitten en over de gehele linie is dit opnieuw een punt voor de Utrechtse binnenstad.
Maurice Dielemans KindaMuzik
*“ Het is lastig om de muziek van Polgate onder één bepaald genre onder te brengen. Het heeft een bepaalde, kalmerende, melancholieke uitstraling. Het is country of folk, maar dan warm gezongen. De stem van Green voert je mee naar verstilde momenten, mijmeringen en een terugblik op het verleden. Gedachten van hoe het anders had gekund, de onvermijdbaarheid van het lot en de krampachtige pogingen er enige sturing aan te geven…” Arjen Kalkman, Verse Noten: home.tiscali.nl/versenoten/versie4/index.html# )
*Wat hebben Kathleen Edwards en Polgate met elkaar gemeen? In muzikaal opzicht niet zo gek veel, maar voor beide geldt dat hun laatste cd in 2003 werd uitgebracht en werd overladen met positieve kritieken. Polgate wist de belofte van haar debuut waar te maken en lijkt definitief uit te groeien tot een van de smaakmakers van de Nederlandse popmuziek. Plato nieuwsbrief feb.05
*Net als op de vorige twee albums laat de groep deze maal weer horen erg sterke songs te kunnen schrijven.
De cd begint met de schitterende ballade 'Silverlake'. Het nummer heeft een sterke poëtische tekst, die mooi gedragen wordt gezongen door Erny. Het tweede nummer 'Dinner In My Cave' is duidelijk een stukje luchtiger. Erny Green drukt zelf duidelijk een erg grote stempel op de muziek van Polgate. Dit doet hij vooral met zijn karakteristieke en doorleefde stemgeluid en daarnaast met zijn oerdegelijke gitaarspel. De andere grote troef van de band is Ruben Poncia, die naast het ontwerpen van de mooie hoes, ook verantwoordelijk is voor het strakke spel op de elektrische gitaar, het frivole banjo geluid en de sterke backing vocals. Op het nummer 'The Flower & The Bee' laat Ruben zijn kwaliteiten in optima forma horen.
Kortom, Polgate is er wederom in geslaagd om een goede cd af te leveren. patrick, www.musicfrom.nl
* En we beginnen meteen met kwaliteit met een hoofdletter K. “Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire” is het werkelijk uitstekende derde album van het Utrechtse collectief rond singer-songwriter Erny Green. Dat door niemand minder dan good old Henk Koorn van Hallo Venray geproduceerde schijfje is een echt toonbeeld van goede smaak. Green verstaat als weinig anderen de kunst om zijn liedjes een zeker melancholisch elan mee te geven. Nummers als “Silverlake ‘91”, “Dinner In My Cave” en “Broken Heart & Hammering Rain” mogen wat ons betreft zelfs zo langs de betere (rustigere) momenten van pakweg een R.E.M. of een Wilco. Het experiment schuwen de heren echter zeker ook niet. De combinatie van een voor een 16 Horsepower-vergelijking net iets te vrolijke banjo, een rockgitaar en een opera-aria in “The Flower & The Bee” en de reggae touch van “Homebound Tree” zijn daarvan goede voorbeelden. Waarom Polgate door sommigen reeds enige tijd de beste Neder-Americana band van het ogenblik genoemd wordt, wordt hier ook voor nuchtere Belgen als ons meteen duidelijk… ctrl.alt.country.be www.ctrlaltcountry.be/Pagina1.htm#PolgateHaroldKNdromedaBartOostindie
*“……. heeft Erny Green het podium gedeeld met (Amerikaanse!) helden als Michelle Shocked, Bob Mould, David Olney, Jim White, Lemonhead Evan Dando en My Morning Jacket. Geen onaardig rijtje, dunkt me. Eén ding heeft Erny Green gemeen met deze namen: hij kan mooie liedjes maken. Scarfish love on wings of mojo wire is daarvan het derde bewijs onder de naam Polgate Hij heeft zowel Neil Young-achtige rockers (de gitaar in "Diner In My Cave") als klassiek singer-songwritermateriaal ("Turn Me On") in de vingers. Niet alleen de basis van de liedjes is goed, ook de arrangementen en de productie (van Hallo Venray’s Henk Koorn) zijn prima gedaan.” File Under www.fileunder.nl/archives/2005/03/polgate_scarfis_1.php
POLGATE 'live', OOK EEN TROEFKAART Waar: De Graauwe Hengst, Schiedam , 12-2-05 Door: Leo Kattestaart De recensie op deze site van de derde cd van de Utrechtse band Polgate mag als lichtelijk lyrisch omschreven worden. De naam Polgate enige jaren terug wel eens voorbij zien schuiven, zonder dat het tot actie nemen kwam. Donderdag in Het Paard de heren bij ‘toeval’ in het voorprogramma van JW Roy zien spelen en dus maar direct navraag gedaan of het inderdaad zo was dat er op de dag vòòr de officiële cd- presentatie in Schiedam zou worden opgetreden. Klopte. En gelijk aan achtenveertig uur eerder wist het collectief rond singer/songwriter Erny Green behoorlijk te overtuigen. Sterker nog, het feit dat de speeltijd in De Graauwe Hengst ruim het dubbele was als dat van in Het Paard was geenszins een beletsel om het ene na het andere prettig in het gehoor liggende liedje uit de mouw te schudden; Polgate bezit, zoals bleek, genoeg materiaal van niveau.
Voor de break acteerde men als vijftal, met ‘late arrival’ Ilja Bruinsma op toetsen. Deze Bruinsma speelde ooit al eens als gitarist met frontman Green samen in Erny Green’s Monkey Nerve. Dat hij in de tweede set moest toekijken had van doen met ‘gebrek’ aan repertoirekennis; in dit tweede gedeelte speelde de band met name materiaal van de eerste twee cds’s (Home on a Horse; 2000 & Slow Train to Nowhere; 2003). Dit materiaal, met mooie songs als On the Beach en The Well, werd hooguit wat ongecompliceerder gebracht dan de songs van voor de pauze. Echter, elke song stond in het teken van het liedje. En liedjes heeft men dus genoeg; de met een voortreffelijke stem gezegende Green heeft naar het schijnt net zo’n vlotte pen als een van zijn favorieten, Will Johnson. Logisch dus ook dat er vrijwel geen covers aan te pas kwamen in Schiedam, het met verve gespeelde Roadhouse Blues van The Doors als afsluiter was wat dat betreft de uit-zondering.
De eerste set stond begrijpelijkerwijs in het teken van de nieuwste schijf, Scarfish Love on Wings of Mojo Wire. Mooie liedjes, fraaie melodielijnen gekoppeld aan een gedegen opbouw. Met Ruben Poncia vaak in een hoofdrol op een van zijn gitaren. Het hart van de band, zoals Green ze later terecht aanhaalde, Chris van der Meer (drums) en de wat grieperige Walter Wilhelm (bas) kweet zich gedegen van hun taak. Tel daarbij op de prima voordracht van Green zelf en men ziet een hecht collectief die energiek én met plezier het materiaal aan het gehoor voorschotelt. Songs als Silverlake ’91; Broken Heart & Hammering Rain (waarin Green een minder flatteuze opmerking van een ‘dame’ uit het publiek gevat in zijn voordeel omboog) en Dinner in My Cave werden met veel elan gebracht. Als het benoemen van een uitschieter noodzaak is, dan valt de keuze op het uitstekende Homebound Tree; een song met een lekker reggae- ritme als onderliggende machinist.
Indien de discussie over een americana- festival met louter vaderlandse acts te maken heeft met het aanbod, dan kan men gerust zijn. Met Polgate in de line-up zou een dergelijk festival namelijk een zeer sterke troef in handen hebben. Kinda Music
*Onder spaarzame bluesy begeleiding vertelt Green in openingsnummer ‘Silverlake ‘91’ over slapeloosheid en de afstand tussen twee geliefden: “Lets take our medicine and go to sleep”. De manier waarop dit wordt gezongen laat de zelfs hartelozen achter met een breuk in hun hart. Polgate legt de lat meteen hoog met deze opener. De diversiteit in instrumentarium en met mate toegepaste studiotrucjes geven elk nummer een uniek tintje. De banjo in 16 Horsepower-stijl passeert in het nummer ‘The Flower & The Bee’. Waar veel Nederlandse alt.country bands vaak verzanden in teveel drukke nummers, weet Polgate goed in te schatten waar een nummer om vraagt. *Kevin Wevers, 3voor12/Utrecht
* De muziek op Scarfish Love On Wings Of Mojo Wire voelt voortreffelijk en als je Wilco, Dolorean, Bellwether en ja zelfs Ray Lamontagne op handen draagt, kom je zeker niet onder de nieuwe Polgate uit. www.realrootscafe.com/03_6.html Real Roots Radio
*Scarfish Love in Wings of Mojo Wire is gevuld met sterke nummers, die fraai zijn gearrangeerd en ook mooi opgenomen. Dat laatste samen met Hallo Venray’s Henk Koorn. Alle soorten americana komen voorbij, van ballades als plaatopener Silverlake ’91 of Turn me on, tot het rockende Diner in my cave met fijne Neil-Young-gitaarsolo. Marco van Moort GUN magazine (feb. 05)